Mag ik me voorstellen? Ik ben een woelmuis en heb gelukkig ook nog wát nut omdat ik de bodem los graaf en de aarde lucht geef. Vergeet ook niet dat ik via mijn graafwerk nuttige schimmels door de bodem verspreid, iets waar de grond zelf en soms planten voordeel van hebben. Helaas houdt het dan ook al een beetje op wat betreft mijn nut in uw tuin. Want ik kan ook ziektes verspreiden die gevaarlijk voor de mens kunnen zijn, bijvoorbeeld de ziekte van Lyme. Waarom jullie vooral een hekel aan me hebben, is omdat ik slangachtige gangen graaf in jullie perken en gazon.

En ik geef toe: de wortels van struikjes, bomen en planten knaag ik graag weg en ik voer ook nog eens een zeer actief meerkinderenbeleid. Dus ja, ik begrijp best dat jullie mij liever kwijt dan rijk zijn.

Wij woelmuizen zijn geen mollen

Ik merk vaak dat mensen ons verwarren met mollen, omdat we beiden gangenstelsels maken. We zien er echter totaal verschillend uit, want ik ben klein en kort (sommigen noemen me zelfs gedrongen) en zo op het eerste gezicht lijken we wat op muizen of veldmuizen.

Een mol heeft een heel andere lichaamsbouw. Zij vallen niet – zoals wij – onder de knaagdieren. Mollen zijn voornamelijk vleeseters; ze eten wormen en andere grondinsecten. Woelmuizen en familie van mij, de woelratten, zijn echte vegetariërs en best kieskeurig hoor. Wat we héél lekker vinden zijn zachte en vlezige knollen of wortelvezels. Gras, tulpenbollen, aardperen, wortel, selderij, maar ook de wortels van jonge (vruchten)bomen vinden we een lekkernij.

Onze vacht is dik en lichtbruin tot grijs van kleur. Onze (vind ik zelf) mooie ronde oortjes zijn verborgen in onze vacht. Ook in wáár we graven is een verschil met de mol – wij graven oppervlakkige tunnels, terwijl mollen juist vaak dieper graven en flinke molshopen achterlaten als ze naar de oppervlakte komen. Onze uitgangen zijn niet groter dan wijzelf.

Wist je dat wij woelmuizen best een grote familie zijn? Ik kan er zo zeven soorten noemen: de veldmuis, aardmuis, de rosse woelmuis, de woelrat, de muskusrat, de ondergrondse woelmuis, maar ook de noordse woel-muis zijn familie. Niet allemaal leven we in groten getale, maar waar meer eten is, zul je beslist ook meer van mijn familieleden aantreffen. Wij behoren tot de gewervelde zoog- en knaagdieren.
Je herkent ons aan ondiepe slangachtige tunnels die je overal in je gazon en borders kunt vinden als we in jouw tuin een plekje hebben gevonden. Wij graven niet diep hoor, als we maar ons favoriete voedsel, grassprieten en wortels kunnen eten. 

Familie van ons, de woelrat, is groter en heeft niet zo’n leuk snuitje als wij, maar een stompe kop. Zij leven weer liever in de buurt van sloten en maken dáár hun gangen. Omdat ze groter zijn eten ze naast wortels, bollen en groenten ook boom- en struikwortels.

Doe dit niet!
Stinkende spullen in onze gangen gooien (visafval, knoflook, kamfer): getverdegetver! Laatst had iemand zelfs afgeknipt haar in de gangen gegooid. Zomaar rechtstreeks bij de kapper gehaald. Wat moeten we daarmee? Je verjaagt ons naar een andere tuin en zeg nou zelf, dat wil je toch niet op je geweten hebben?

Ik vond laatst zelfs een notitie die een tuinder had laten liggen. Daarin stond dat je ons kunt verjagen door onze gangen vol te gieten met vliergier. Door een hele kilo blad van de vlier in een emmer te doen en aan te vullen met 10 liter water, dat 10 tot 14 dagen laten staan en dan onverdund in onze gangen te gieten krijg je inderdaad wel voor elkaar dat we elders ons woongenot zoeken.

Ook niet doen: knoflook of keizerskroon planten. Blghhh, dat stinkt als de neten! En wat de markt ook heeft uitgevonden zijn ultrasone verjagers. Dit is een apparaat dat geluidsgolven uitzendt die tot diep in de bodem doordringen. Door deze trillingen wordt het zenuwstelsel van ons aangetast. We kunnen elkaar niet meer horen, ons dagelijks functioneren wordt verstoord en we voelen ons hartstikke onveilig. NIET DOEN DUS!